3 Ocak 2017

Kitap Adı: Yolun Sonundaki Okyanus

Orijinal Adı: The Ocean at the end of the Lane

Yazar: Neil Gaiman

Yayınevi: İthaki Yayınları

Sayfa Sayısı: 192

Goodreads Puanı: 4.11/5

Benim Puanım: 5/5

Arka Sayfa;

Bir kelebeğin kanatları kadar narin ve hüzünlü.
Karanlıktaki bir bıçak kadar tehditkâr ve korku verici.
Neil Gaiman, sarsıcı eseri Yolun Sonundaki Okyanus’ta, insanı insan yapan tüm duyguları ortaya çıkarmakla kalmayıp, okurlarını onları çevreleyen karanlıklardan korunmaları için geçmişin sığınağına davet ediyor.
Hikâye, kahramanımızın çocukluğuna dönmesi ve evinin yanındaki gölün aslında bir okyanus olduğunu iddia eden Lettie Hempstock’a dair anılarının canlanmasıyla başlıyor. Bu andan sonra; küçük bir çocuğun fazlasıyla ürkütücü, garip ve tehlikelerle dolu geçmişine doğru bir kapı açılıyor.
Artık, yolun sonunda neyle karşılaşacağını kahramanımız da bilmiyor…

Neil Gaiman uzun zamandır okumak istediğim bir yazardı ve kalemi övüldükçe merakım kat kat artıyordu. İlk olarak bu kitabıyla başladığım için çok mutluyum çünkü yazarın diğer tüm eserlerini okumaya ayrı bir şevk duyuyorum. Kitabın konusu, kurgusu, karakterleri çok orijinaldi. Aslında olay gidişatını okudukça çocukluğunda şizofreni geçiren bir çocuğun iç sesini okuduğumuzu düşündüm. Normalde dikkat edilmeyecek şeylere bu kadar detayla irdelemesi beni bu düşünceye daha da itti. Böyle olunca da daha önce okuduğum farklı ve bu türe hitap eden kitaplarla hafızamı yeniledim. Lettie karakteriyle başlayan fantastik dünyayı hiç beklemiyordum. Ben daha çok sakin ama yine de çok beğendirecek bir kurgu tahmin ediyordum. Fantastik kısmından ve tamamen farklı bir dünya tadında okumamız bana da zamanında izleyip bayıldığım Terabithia Köprüsü filmini anımsattı. Kitapta bir ara olaylar o kadar çok karıştı ki içimdeki merak hissi; kitabın esrarengiz bir havaya bürünmesiyle bir anda uykumdan silkelenmemi sağlayacak kadar harika bir anlatımla ilerledi. Sonuna kadar çok beğenerek okudum. Özellikle değindiği bazı kısımlar çok güzeldi. Misal olarak baş karakterimizin üst katta yetişkinlerin huzur veren konuşma mırıltısıyla uyuya kalmasına değinmesi çok hoşuma giderek beni çocukluğuma götürdü. Küçükken de buna bayılırdım, hatta şimdi bile olsa aynısı sesle uykuya dalmayı seve seve kabul ederim. Bunun gibi çocukluğunda değindiği ve o zamanlarda akıl edemediği konuları not düşmesi de bana farklı şeyler anımsattı. Aklımda elbette bazı sorular var ama onların da bu kitapla beraber sırla kaybolup gitmelerine izin veriyorum. Kesinlikle bir an önce okumanızı öneririm.